gdyby ludzie wiedzieli... jak niewiele potrzeba by było dobrze... by pojawił sie usmiech... albo chociaz zeby znikneły łzy... ale na pewno wiedza to jak mało potrzeba by sie te łzy pojawiły... i zniknoł usmiech z promiennej twarzy... ludzie sie niezmienią.... nigdy....
leząc na zimnej posadce... tuląc sama siebie... ogrzewam swoje zmarzniete ciało... oczy sie kleją.. zamykają... chwila momentu przedsennego... i znów oczka szeroko otwarte... powtarza sie to w kółko... kilka razy... az oczka sie zamykają... nie otwierają sie juz... gdyby tak zasnąc i obudzic sie stedy... kiedy juz bedzie dobrze... kiedy ludzie otworzą oczy... i zobaczą to czego niewidzą.. i niewidzieli wczesniej... chwila miłego snu... wchodze w stan umysłu...
idąc ulicą mojej wyobraźni... rozglądam sie w okół... przyglądam sie ludziom... przechodzą obojętnie... niezwracają uwagi... na mnie... na innych... na wszystko...
idąc ulicami... wyobraźni... juz nie mojej... pewniej dziewczyny... oglądam jej swiat... jest mały... taki dla niej... szczelny.. zamknięty.. niedostępny....
idąc ulicami... wyobraźni... juz nie mojej... pewnego chłopaka... oglądam jego swiat... pełno w nim bólu... i cierpienia... serce krwawi... naprawia wszystkie rany.... delikatnie z czasem....
idąc ulicami... wyobraźni... juz nie mojej... pewniej dziewczyny... oglądam jej swiat... pełno w nim kłamstwa... sztucznosci... wszędzie pełno masek... niewidzi winy u siebie... niemysląc oskarza innyh....
idąc ulicami... wyobraźni... juz nie mojej... pewnego chłopaka... oglądam jego swiat... jest tutaj pusto... idąc ciemną drozką... w oddali widze swiatełko... to niewielkie 'cos'.... daje mu wszystko.....
człowiek człowiekowi specjalnie zabiera marzenia... dlaczego? czy nierozumie ? wtedy człowiek drugi płacze... stracił... wszystko... dlaczego ? dlaczego...